Panaginip.

Nahiya naman ako sa panaginip ko.

Of all people, siya pa?

Itago na lang natin sya sa pangalang Berto. Magkaklase kami noong high school. At nagkaroon kami ng isang hindi maipaliwanag na spark. Masarap sa feeling pero bawal. May nagmamay-ari na kasi sa kanya noon.

MU daw 'yon sabi ng mga kaklase ko. 'Yung tipong kayo pero hindi naman. May feelings sa isa't isa pero 'di  naman committed to each other. Kung magkasama sa lakaran daig pa ang couples sa tawanan at biruan. 

Noon, balewala lang sa akin ang closeness namin sa isa't isa. Ang alam ko lang masaya ako 'pag kapiling siya. At deep inside my heart, I know he had feelings for me. And I'm staring to have also feelings for him, too. Pero hindi ko 'yon pinansin kasi nga may girlfriend sya noon. But I didn't expect they would split up at dun ko naconfirm, I care for him.

When you let the time passes by without doing anything, expect nothing but a blur.

Dumating sa time na alam kong both of us are free to let each other know our true feelings. Naghintay ako. (Maria Clara rin ako, naghihintay ng first move mula sa boy :">) At naghintay. Nang naghintay. Nang naghintay. Pero walang nangyaring aminan. Kung pwede lang kasi ang babae ang unang magtapat, aba'y matagal ko nang ginawa. Kaso, awkward eh. Hahaha

Distance is nothing to somebody who cares.

At dumating sa puntong kailangan naming maghiwalay. (kung makapagdrama as if naman naging kami haha) We promised to communicate with each other regularly. And we had; for the first year na malayo na kami sa isa't isa. But then I don't know what happened. Bigla na lang siyang hindi nagtetext. Ramdam kong unti unti na siyang naglalaho. (Oh ha? May magic na nangyari :D) Madalas na lang siyang magpadala ng mensahe. 'Yung mga messages niya, minsan nanghihingi lang ng quotes. It was like, HELLO? Wala man lang bang 'kamusta ka na?" na peg? Or 'Ano nang balita?' na drama? Hindi ko maintindihan pero doon ko lang naramdaman na masakit.

At iyon nga. I don't have the idea what happened to that spark we had. Did it really fade? Gone with the wind and destined never to come back? Alam ko sa sarili kong umaasa ako na may patutunguhan ang feelings ko sa kanya. Pero nagsisimula na rin akong maniwala na hindi iyon ang nangyayari sa kanya.

To make the story short, aaminin ko, I can't totally move on from him. Pero I know I should as soon as possible. Dapat noon pa pero ewan ko anyare. At 'yon nga. Kinaiinisan ko ang panaginip ko dahil sya ang center of attraction sa panaginip kong iyon. 

Gusto ko siyang makita ulit. Makasama, makipagbiruan, at makipag-usap sa kanya. Itatanong ko lang 'anong nangyari sa ating dalawa'. Well, walang masama sa pagtatanong. :P Pero, alam kong malabo na masasagot ang katanungan ko. On the other side, I'm a bit thankful naman sa pinagsamahan namin. Nagkaroon ako ng isang karanasan sa high school na hindi ko makakaligtaan. Karanasang  alam kong sasagi sa isip ko sa tuwina.

You will never forget your feelings to someone. As much as you say you'd moved on, a small feeling for him/her is still there.

Hindi mo nga siguro talaga malilimutan ang mga taong nagmarka sa puso mo. Mga taong nagkaroon ng impact sa buhay mo. Kahit dapat mo na silang ibaon sa limot, ay hindi mo pa rin kaya. Nangingibabaw pa rin ang mga memories nyong alam mong hindi na mauulit pa. Pero life must go on. Hindi nagtatapos ang isang bagay sa isang masakit na karanasan. Isa itong pinto na magtuturo sa iyo sa lugar kung saan matututo kang humarap sa isang bagong karanasan; masaya man o malungkot ang kahihinatnan. Nasa sa atin kung paiiralin natin ang sakit na dulot ng hindi masayang nangyari sa ating buhay o mas buubuhayin natin ang kasiyahang alam nating andyan lang -- naghihintay sa atin, nag-aabang.

P.S.ang kwentong ito ay pawang kathang-isip lamang. Bow!

 Do not be afraid of discovering something new.
(photo by tumblr.com)